แด่คุณแม่...

ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง... โดยเฉพาะในเรื่องอารมณ์ ความรู้สึกลึกๆ แล้ว มันคงไม่มีคำพูดคำใด ที่จะสื่อความรู้สึกออกไปได้ทั้งหมด คำว่า "รัก" มันคงจะสั้นและเรียบง่ายเกินไป ที่จะสื่อความรัก ความห่วงใย ความเคารพ ความทรงจำ คำขอบคุณ คำขอโทษ ทั้งหมดที่อยากจะสื่อออกไปได้

วันแม่เป็นแค่เพียงหนึ่งวัน ในหนึ่งปี ในหลายสิบปี ในชีวิตของผม ชีวิตที่เกิดมาได้ อยู่รอดมาได้ เพราะคุณแม่ (และคุณพ่อ) คำว่า "ขอบคุณ" มันอาจจะสั้นและเรียบง่ายเกินไป ที่จะแทนสิ่งต่างๆ ที่ท่านได้มอบแก่ผมตลอดมา ด้วยความรักและห่วงใย...

ขอบคุณจริงๆ ครับ
- Head Chef

เนื่องในโอกาสวันแม่ จึงขอนำเสนอเพลงที่แม้จะไม่โด่งดังนัก แต่เนื้อเพลงกินใจมากๆ (กว่าจะฟังจบผมสะอื้นไปหลายรอบ) เป็นเพลงญี่ปุ่น โดย Higuchi Ryoichi มีชื่อว่า "Tegami - Shin ai naru kodomo tachi he" (แปลว่า "จดหมายแด่ลูกๆ สุดที่รัก") ซึ่งคุณประยูรได้แนะนำไว้ในบล็อกพร้อมคำแปล จึงขอนำมาเผยแพร่ต่อ ณ ที่นี้ด้วย (โดยดัดแปลง ให้เข้ากับสำนวนของผู้เขียน)

หากอ่านเนื้อเพลงแล้วไม่รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาซึม นั่นเป็นเพราะความไร้ความสามารถในการแปลของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว (เพราะกว่าจะแปลเสร็จ ทิชชู่หมดไปหนึ่งกล่องแล้ว...)

จดหมาย แด่ลูกๆ สุดที่รัก

หากมีวันหนึ่ง ที่แม่อาจจะเปลี่ยนไป ตามวัยชรา
ขอให้ลูกได้เข้าใจ ในสภาพของแม่
แม้แม่จะทำอาหารหกรดเสื้อผ้า หรือลืมผูกเชือกรองเท้า
ขอให้ลูกช่วยเฝ้าดูแม่ เหมือนที่แม่เคยเฝ้าสั่งสอนเจ้า

แม้เวลาพูดกับลูก แม่จะพูดซ้ำๆ อยู่บ้าง
ขอให้พยักหน้าเบาๆ และฟังแม่พูดจนจบ
ตอนจบของนิทานที่อบอุ่น ที่ลูกเคยรบเร้าให้แม่อ่านให้ฟังซ้ำๆ นั้น
แม้มันจะเหมือนเดิม แต่ก็ทำให้แม่รู้สึกสงบสุขเสมอ

มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องเศร้า
ที่แม่ดูเหมือนกำลังค่อยๆ เลือนหายไป
ขอให้ลูกมองแม่ ด้วยสายตาที่ให้กำลังใจ

แม้จะมีบางเวลา ที่แม่อาจสนุกเพลิน จนฉี่ราด
หรืออาจดื้อไม่อยากอาบน้ำ อยากให้ลูกนึกถึง
วันเวลาในอดีต ที่แม่ต้องไล่จับเจ้าเพื่อเปลี่ยนเสื้อให้
หรือพยายามหลอกล่อให้เจ้าไปอาบน้ำ

มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องเศร้า
แม่เพียงกำลังเตรียมตัวก่อนจะต้องจากไป
ขอเพียงลูกช่วยสวดมนต์ อวยพรให้แม่ด้วย

สักวันหนึ่ง ฟันของแม่คงอ่อนแรง และคงกลืนอาหารได้ลำบาก
ขาก็คงไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน
ยามที่แม่โซเซ ขอให้แม่ได้จับมือลูก เพื่อช่วยพยุงแม่
เหมือนตอนที่ลูกเพิ่งจะฝึกยืน และต้องให้แม่ช่วยพยุง

มองสภาพแม่แล้วไม่ต้องเศร้าไป
ไม่อยากให้เจ้าโทษตัวเอง ที่ช่วยอะไรแม่ไม่ได้
ถึงแม้มันจะเจ็บปวด ที่รู้ตัวว่าแม่ไม่มีแรงกอดเจ้าแน่นๆ แล้ว
ขอเพียงลูกยังเข้าใจ และพร้อมจะช่วยเหลือแม่
ขอเพียงเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ ที่คอยเป็นกำลังใจให้แม่

เหมือนดั่งตอนที่เจ้าเกิดมา ที่แม่คอยเฝ้าอยู่ใกล้ๆ
ขอให้ลูกช่วยอยู่กับแม่ ในช่วงสุดท้ายของชีวิตแม่ด้วย
แม่จะตอบรับลูกด้วยรอยยิ้ม อันเปี่ยมไปด้วยความรัก
และความสุขอันล้นพ้น ที่เจ้าได้เกิดมาเป็นลูกแม่

แด่ลูกๆ ของแม่
ลูกๆ สุดที่รักของแม่

ป.ล. หลังจากห่างหายไปนาน (งานเข้า แต่ที่สำคัญตัวขี้เกียจเข้าจับ) Head Chef จะกลับมา พบกับท่านผู้อ่านเป็นประจำ (?) อีกครั้งครับ (มี request ที่ดองค้างไว้หลายเรื่องแล้วเหมือนกัน...)