หมดมุข...

อืมม... หลังจากตั้งบล็อกมาได้เกือบ 2 ปี ก็ชักจะเริ่มเห็น pattern แล้ว ถ้าลองดูระยะห่างระหว่างโพสต์แล้วก็พอจะสรุปได้ว่า หลังจากตั้งใจเขียนอย่างค่อนข้างสม่ำเสมอได้ประมาณ 15-16 เรื่อง (ประมาณ 2 เดือน) จะเริ่มเกิดอาการหมดมุข... ก็ไม่ถึงกับไม่มีอะไรเขียนเลยหรอกนะ แต่เหลือแต่เรื่องที่ ไม่ได้ถูกใจขนาดนั้น หรือเรื่องที่รสชาติมันจืดๆ ไม่เผ็ดมันส์ ทำให้ไม่ค่อยมีอารมณ์จะเขียน (ศิลปินก็งี้แหละ)

หลังจากนั้นก็จะห่างหายไปนานเลย จนมีสิ่งกระตุ้น ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องการเมือง :-D ที่มันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องเขียน ทำให้กลับมาเขียนได้อีก 15-16 เรื่อง พอการเมืองเริ่มอยู่ตัว หรือเซ็งชืด ก็กลับสู่วัฎจักรเดิม... ก็คงต้องพยายามลดระยะที่ "ไม่มีอารมณ์เขียน" ให้สั้นลงๆ ล่ะนะ ไม่งั้นจะกลายเป็นปีหนึ่งเขียนติดต่อกัน 15-16 เรื่อง แล้วค่อยเริ่มเขียนใหม่ปีหน้า ลูกค้าเลยหนีหมด...

สำหรับผู้อ่านที่ทนผมบ่นมาได้จนถึงนี่ ขอฝากบทความการกล่าวสุนทรพจน์ของประธานาธิบดีโอบามา เนื่องในโอกาสมอบปริญญา แก่นักศึกษามหาวิทยาลัยมิชิแกนไว้ให้ฟังละกัน (วีดีโออยู่ท้ายบทความ) เขาพูดเรื่องการปกครอง ระบอบประชาธิปไตย การรับรู้/นำเสนอข่าว หลายๆ เรื่องนั้นเข้ากับสถานการณ์บ้านเราได้ดีทีเดียว แน่นอนเขาพูดเป็นภาษาอังกฤษ ผู้ไม่สันทัดแนะนำให้อ่านสรุปประเด็นโดยคุณ siiraa ได้ ส่วนความเห็นผมน่ะเหรอ... รอให้มีอารมณ์เขียนก่อน... Zzz...

ใครยิงแดง?

คลิปนี้เจอบนหน้าเฟซบุ้คเสื้อแดงครับ ชายโชคร้ายผู้นี้ถูกยิงเข้าที่หัว โดยผู้โพสต์อ้างว่าโดนทหารยิง ลองดูกันดีๆ นะครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น

สิบเมษาห้าสาม ที่แยกคอกวัว

บทความนี้มีคนแชร์ผ่านเฟซบุ้คมา แต่พอจะแชร์ให้เพื่อนๆ ไม่นานนัก ก็ไม่สามารถเข้าไปอ่านต้นฉบับได้ คาดว่าเป็นเพราะผู้เขียนตั้งระดับ privacy ใหม่ แต่ด้วยพลังของอินเตอร์เน็ต ของที่รั่วออกมาแล้วย่อมไม่อาจเก็บกลับคืนได้ จึงไปพบบทความนี้ปรากฏตามบล็อกต่างๆ แล้ว ต้องขออภัยผู้เขียนด้วยที่ลอกมาโดยไม่ขออนุญาต และด้วยไม่รู้ในเจตนาการปิดหน้า facebook ของผู้เขียน จึงจะไม่เปิดเผยชื่อผู้เขียน ทั้งหมดด้วยอยากให้เพื่อนๆ ได้ทราบในความจริง และความอำมหิตของคนบางกลุ่มที่อยากเห็นคนไทยเข่นฆ่ากันเอง

เสื้อแดงพันธุ์แท้

ได้อ่านบทความ "คาร์ล มาร์กซ เสื้อแดงพันธุ์แท้" โดยคุณเกียรติอนันต์ ล้วนแก้ว ในหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ อ่านแล้วรู้สึกเห็นด้วยในหลายๆ ประเด็น จึงขอคัดใจความสำคัญมาให้อ่านคร่าวๆ (อยากอ่านฉบับเต็มให้ตามไปอ่านที่นี่)

นิยามของความ "เหวง"

ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะ "เหวง" ได้ถึงเพียงนี้ สมแล้วที่เป็นต้นตำรับความเหวง!

พี่น้องเสื้อแดง อย่าให้เขาโกงค่าตัวนะคร้าบบบ

สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น ดูกันให้เต็มๆ ตาก่อนครับ แล้วค่อยมาคุยกัน

จิ้งจอกเฒ่ากับเด็กวานซืน

วันก่อนผมได้ไปอ่านบทความของคุณกรณ์ต่อกรณียึดทรัพย์ทักษิณ อ่านแล้วก็รู้สึกดีใจ โล่งใจ ที่ประเทศไทยยังมีนักการเมืองที่มีคุณธรรม มีความกล้าที่จะต่อสู้กับความไม่ถูกต้องในสังคม และก็เห็นด้วยอย่างยิ่งว่าประเทศไทยจะเดินหน้าต่อไปได้ หากทุกคนทำหน้าที่ของตนด้วยความสุจริต ยึดกฎหมาย คุณธรรม ผลประโยชน์ส่วนรวมเป็นที่ตั้ง หวังว่าหลายๆ คนที่ยังหลงไหลในตัวทักษิณ ในความเก่ง ความทะเยอทะยานของเขา จะเริ่มเข้าใจในความเห็นแก่ตัว ไม่เคารพกฎหมาย ไม่แยแสคุณธรรมใดๆ ของเขาบ้าง

เมื่อคุณกรณ์เขียนมา ด้วยสัญชาตญาณนักเลือกตั้ง ทักษิณก็ออกมาตอบโต้ แต่ถ้าอ่านคำตอบโต้ทักษิณดูดีๆ แล้ว จะเห็นว่ามันยิ่งแสดงให้เห็นตัวตนอันขี้เหร่ของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น

นอมินีความไม่พอใจ

ปฎิกิริยาบางคน: "เฮ้ย มันได้เงินคืนแล้ว รีบไปเช็คบิลกันดีกว่า"

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปหลังจากศาลได้ตัดสินยึดทรัพย์ 4.6 หมื่นล้านบาทของ Dr. T. Shinawatra ให้ตกเป็นของแผ่นดิน ปฏิกิริยาตอบสนองจากฝ่ายต่างๆ ก็แตกต่างกันไป ทั้งเห็นด้วยกับการวินิจฉัยของศาล ไม่เห็นด้วยแต่ยอมรับการตัดสินของศาล ผิดหวังที่ยึดไม่หมด โกรธเคืองในความอยุติธรรมของศาล หรือแม้แต่ "เฮ้ย มันได้เงินคืนแล้ว รีบไปเช็คบิลกันดีกว่า"

นักโทษโรคจิต (ตอนจบ)

ตอนจบของ นักโทษโรคจิต
เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเรื่องสมมติ มิได้อ้างอิงอดีตนายกรัฐมนตรีประเทศใดมาเป็นแบบอย่างทั้งสิ้น โดยเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาระหว่างจิตแพทย์ กับ Mr. Takki Shinegra (นามสมมติ) โดยจรรยาแพทย์จึงไม่สามารถเปิดเผยชื่อจริงได้

Psychiatrist: เป็นยังไงครับ ชาสมุนไพร ดื่มแล้วสดชื่นดีไหมครับ?
Takki: ใช้ได้ อร่อยดี
P: งั้นเรามาคุยกันต่อนะครับ ปัญหาเริ่มมาจากคุณลิ้ม แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นครับ
TS: ไอ้แป๊ะลิ้มมันก็ยกประเด็นมาด่ากูไม่เว้นวัน จนมันเริ่มจับได้ว่าประเด็นกษัตริย์เป็นประเด็นที่อ่อนไหว เจาะประเด็นนี้หนักเข้า ทหารมันเลยใช้เป็นเหตุผลปฏิวัติ
P: ก็คือทหารมาแย่งประเทศของคุณไป
TS: เออ... คิดแล้วเซ็ง ในกองทัพก็ว่ามีสายที่ไว้ใจได้แล้วนะ แต่มันมีผู้มีบารมีมากกว่านั้นหนุนหลังอยู่น่ะสิ

นักโทษโรคจิต (ตอนที่ 1)

เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเรื่องสมมติ มิได้อ้างอิงอดีตนายกรัฐมนตรีประเทศใดมาเป็นแบบอย่างทั้งสิ้น โดยเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาระหว่างจิตแพทย์ กับ Mr. Takki Shinegra (นามสมมติ) โดยจรรยาแพทย์จึงไม่สามารถเปิดเผยชื่อจริงได้

Psychiatrist: เชิญครับ วันนี้มีปัญหากลุ้มใจอะไรเหรอครับ?
Takki: มันเครียดโว้ย โลกมันโคตรไม่ยุติธรรม มันทำกันอย่างนี้ได้ไงวะ กว่าจะซื้อมาได้ขนาดนี้ กูเหนื่อยแทบตาย เม้งมายึดกันดื้อๆ เลวฉิบหาย
P: ใจเย็นๆ ครับ ค่อยๆ เล่าช้าๆ ครับ
TS: เย็นยังไงไหววะ ทั้งปลอบก็แล้ว ทั้งขู่ก็แล้ว ลองเจรจาดูก็แล้ว พวกเจ้าหลักการกันทั้งนั้น ไม่เห็นใจกูบ้างเลย
P: เรามาเริ่มจากต้นตอของปัญหาดีมั้ยครับ?
TS: ขี้เกียจเล่าว่ะ มึงไปหาอ่านตามหนังสือพิมพ์เองสิวะ

โจรก่อการร้ายข้ามชาติ

ขณะนี้ไอ้หมาหน้าเหลี่ยมได้ยกสถานะตัวเอง จากนักโทษหนีคดีธรรมดาๆ กลายเป็นโจรก่อการร้ายข้ามชาติไปแล้ว ใครพบเห็นขอให้ลากคอมันกลับมารับการประชาทัณฑ์ที่เมืองไทยทันที

ควันหลงจากบทความ "แฟนเก่า"

วันนี้ขอนำควันหลงจากบทความวันก่อนที่บอกว่าจะเลิกพูดถึงแฟนเก่ามาฝาก ซึ่งคุณ Sirarat ได้นำไปโพสต์ไว้ในไดอารี่ (ขอบคุณครับ เรียกแขกได้เยอะเลยครับ :-) จนทำให้เกิดการถกเถียงกันอย่างเมามัน ในฐานะที่เป็นต้นเหตุของประเด็นวิวาทจึงขอนำมาประจานบอกเล่ากันฟัง ณ ที่นี้ด้วย

รักมาร์คที่สุดเลย <3

เขาว่ากันว่าวิธีลืมแฟนเก่าที่ดีที่สุด -- โดยเฉพาะถ้าแฟนคนนั้น สูบกินเลือดเรา หลอกใช้เรา โกหกปลิ้นปล้อนวันละสามเวลา และแม้เลิกกันแล้วก็ยังตามรังควาน ให้ร้ายกันอยู่ไม่รู้จักหยุด -- ก็คือหาแฟนใหม่ที่ดีกว่า

การเมืองใหม่คือ...

• การเมืองที่ คำพูดของนักการเมือง เชื่อถือได้มากกว่าเด็กหกขวบที่มือเปื้อนขนมแต่บอกว่าผมไม่ได้กิน


• การเมืองที่ ส.ส. ไม่ได้หมายถึง นักเลงใหญ่ในท้องถิ่น


• การเมืองที่ ตำรวจไม่ได้ต่างกับมาเฟียแต่เพียงเครื่องแบบ

เกินกว่าจะมีเหตุผลให้สงสัยได้

เรื่องที่เขียนวันนี้ค่อนข้างเก่า คือดองมานานแล้ว รู้สึกมันยังขาดรสแซ่บๆ ยังไงบอกไม่ถูก แต่เก็บไว้นานกว่านี้ก็กลัวมันจะเน่าเสียก่อน ถ้ารสชาติมันแปร่งๆ ยังไงก็อย่าถือสากันนะครับ

ในทางกฎหมาย (ซึ่งผู้เขียนมีความรู้เท่าหางอึ่ง อาศัยไปศึกษาจาก Wikipedia มา) จะมีหลักเกณฑ์ในการว่าความ เพื่อพิสูจน์ความผิดอยู่หลายระดับ ซึ่งใช้ในคดีความแต่ละประเภท (คดีแพ่ง, คดีอาญา) การพิสูจน์ขั้นที่เคร่งครัดที่สุด ซึ่งเป็นมาตรฐานที่ใช้ในการตัดสินคดีฆาตรกรรม มักเรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า "Beyond a reasonable doubt" หรือแปลตรงๆ ว่า "เกินกว่าจะมีเหตุผลให้สงสัยได้" ซึ่งถ้าชอบดูซีรีส์แนวสอบสวน หรือเกี่ยวกับทนายความแล้วก็จะพูดถึงกันอยู่บ่อยๆ ขอยกตัวอย่างสถานการณ์สมมติประกอบละกัน

เดอะต้มยำกุ้งแฟนคลับ เปิดรับสมาชิก!!

วันนี้ฤกษ์งานยามดี ตื่นมาเจอว่ามีคนเขียนความเห็นเอาไว้ด้วย! เป็นความเห็นแรกในรอบ 4 เดือน โอ้ว ตื่นเต้นดีใจจนทำอะไรไม่ถูก...

คุยกับ Head Chef

กลับมาพบกันอีกครั้งครับ หลังจากห่างหายกันไปนาน บางครั้งก็เป็นคนเบื่ออะไรง่ายครับ ถ้ามีคุณผู้อ่านช่วยๆ กันเชียร์ ช่วยๆ กันเขียนความเห็นไว้ จะเป็นแรงจูงใจให้พยายามเขียนต่ออย่างสม่ำเสมอ ครั้งนี้มาตอบคำถามจากทางบ้าน (?) กันครับ

คุณ Kyuu เขียนมาว่า: คิดถึงคุณ Head Chef จังเลย ทำไมอยู่ๆ หายไปเลยคะ? ชอบอ่านเรื่องการเมืองค่ะ ดิฉันชอบคุณอภิสิทธิ์มากเลยค่ะ ดีใจที่เมืองไทยมีนายกฯ พูดจาเป็นผู้เป็นคนสักที คุณ Head Chef ว่ายังไงคะ?

ประชาธิปไตยในหมู่โจร (เฉลย)

เฉลยปัญหาประชาธิปไตยในหมู่โจรจากสัปดาห์ที่แล้วครับ

ถามเอง ตอบเอง (ภาคพันธมิตร forever)

ทำไมถึงเชื่อใจพันธมิตรขนาดนี้?
เพราะพวกเขาไม่มีอำนาจอยู่ในมือ (ในขณะที่ฝ่ายรัฐบาลมีทั้งอำนาจนิติบัญญัติและบริหาร) แต่ยอมเสี่ยงข้อหากบฎ, ติดคุก, การขู่ฆ่าจากฝ่ายตรงข้าม เพราะถึงแม้ว่าการเลิกชุมนุมมันจะง่าย และสบายกว่าเยอะ (อาจมีคนจ่ายเงินให้เลิกด้วยซ้ำ) เขาก็ทนลำบาก เพื่อยืนหยัดในอุดมการณ์ที่เขาเชื่อมั่น

ประชาธิปไตยในหมู่โจร

ปัญหาสัปดาห์นี้ขอเสียดสีการเมืองเล็กน้อย (ถึงมาก)
มีโจรสลัดอยู่ 5 คนคือนายแม้ว, นายหมัก, นายเน, นายเหลิม และนายนพ ขโมยข้าวของประชาชนมาได้รวมกันสองแสนล้านบาท ทั้งห้าต้องการแบ่งสมบัติกัน โดยมีกฎดังนี้: